Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16-10-2018 r. – 0113-KDIPT2-2.4011.423.2018.3.MP

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów uzyskanych od dnia 24 lutego 2018 r. oraz obowiązków płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów uzyskanych od dnia 24 lutego 2018 r. oraz obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 14 września 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.423.2018.1.MP, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 14 września 2018 r. i skutecznie doręczone w dniu 18 września 2018 r. W dniu 25 września 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 24 września 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony w spółce prawa niemieckiego z siedzibą w Niemczech (dalej „Spółka”). Wnioskodawca:

1. wykonywał pracę w przeważającej części na terytorium Niemiec, a Jego wyjazdy służbowe w podróżach służbowych do innych krajów miały charakter incydentalny;
2. był niemieckim rezydentem podatkowym, tzn. że podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Niemczech;
3. ma umowę o pracę zawartą na czas nieograniczony ze Spółką, podlegającą prawu niemieckiemu;
4. podlegał niemieckiemu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego.

Wnioskodawca ożenił się z polską obywatelką mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski i ma z nią dziecko. W związku z powyższym, rozpoczął od dnia 24 lutego 2018 r. wykonywanie pracy w przeważającej części na terytorium Polski (przed tą datą Wnioskodawca nie miał w Polsce małżonki ani dziecka oraz przebywał regularnie w Niemczech).

W tym zakresie:

1. Wnioskodawca wykonuje pracę na terytorium Polski, przy czym będzie wykonywał pracę na terytorium Niemiec cyt. „przez średnio 1-2 w miesiącu”. W celu realizacji obowiązków służbowych, będzie ponadto incydentalnie wyjeżdżał w ramach podróży służbowych do Litwy, Czech lub na Ukrainę;
2. Wnioskodawca i Spółka zamierzają poddać umowę o pracę Wnioskodawcy, prawu polskiemu (w tym określić jako miejsce pracy, miejsce znajdujące się w Polsce). Umowa będzie obowiązywać na czas nieograniczony;
3. Wnioskodawca zamierza złożyć wniosek do polskiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z prośbą o potwierdzenie, że od dnia zmiany miejsca wykonywania pracy z Niemiec na Polskę podlega polskiemu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego.

W chwili złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie są znane dokładne ramy czasowe wykonywania pracy w Polsce i przebywania w tym kraju przez Wnioskodawcę. Zarówno Wnioskodawca, jak i Spółka przewidują jednak, że czas ten może być nieograniczony.

Przed dniem 24 lutego 2018 r. Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Przyjeżdżał do Polski bardzo sporadycznie celem odwiedzenia krewnych, a pobyt ten z pewnością nie przekraczał 183 dni w roku podatkowym. Zdaniem Wnioskodawcy, w Niemczech znajdował się również do dnia 24 lutego 2018 r. Jego ośrodek interesów życiowych. Wnioskodawca nie posiadał wówczas żony i dziecka mieszkających w Polsce, tam prowadził On głównie swoje życie osobiste, towarzyskie i zawodowe, uprawiał hobby, z krajem tym wiązał do tej pory swoją przyszłość. Nie posiadał również stałego miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Ponadto, nie otrzymywał On przychodów podlegających opodatkowaniu w Polsce. Po zawarciu małżeństwa, urodzeniu się dziecka i zmianie miejsca pracy, przeniósł swój ośrodek interesów życiowych z Niemiec do Polski.

W tym zakresie Wnioskodawca:

1. wyprowadził się z przeważającą częścią majątku osobistego z Niemiec do Polski;
2. ma obecnie w Polsce współmałżonkę i córkę i innych członków rodziny. Część rodziny Wnioskodawcy mieszka w Niemczech (w tym rodzice);
3. będzie mieszkał w przeważającej części w Polsce, w wynajętym mieszkaniu swojej współmałżonki, bądź też – podczas ewentualnych podróży służbowych na terytorium Polski – u innych członków rodziny lub w hotelach;
4. jest właścicielem mieszkania położonego na terytorium Niemiec. Ma zamiar zatrzymania tego mieszkania i odwiedzania go średnio ok. 1-2 dni w miesiącu. W chwili obecnej nie jest wiadome, czy będzie wynajmował to mieszkanie w przyszłości;
5. posiada kontakty ze znajomymi i/lub z przyjaciółmi zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Z uwagi na, dotychczasowy przeważający pobyt w Niemczech kontakty te, były tam przez dłuższy czas nawiązywane i pielęgnowane (xx lat). W Polsce Wnioskodawca nawiązywał i pielęgnował kontakty przez x lata. Wnioskodawca nie planuje zrywania kontaktów w Niemczech lub w Polsce;
6. posiada konto bankowe w Niemczech. Wnioskodawca otworzył już konto bankowe w Polsce;
7. nie jest członkiem żadnych organizacji/klubów społecznych, kulturowych bądź politycznych;
8. nie posiada innych źródeł dochodu poza wypłacanym przez Spółkę wynagrodzeniem za pracę.

Od dnia 24 lutego 2018 r. Wnioskodawca będzie przebywał w przeważającej części w Polsce, z pewnością powyżej 183 dni w danym roku podatkowym. Wnioskodawca posiada niemieckie obywatelstwo.

Zgodnie z opinią niemieckiego doradcy podatkowego, za miejsce zamieszkania Wnioskodawcy po dniu 24 lutego 2018 r. w rozumieniu art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. 2005, Nr 12, poz. 90), stosownie do niemieckich przepisów, mogą być traktowane zarówno Polska jak i Niemcy.

Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka nie posiada ponadto na terytorium Polski zakładu podatkowego.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że wniosek dotyczy okresu podatkowego od dnia 24 lutego 2018 r. w roku podatkowym 2018. Zdaniem Wnioskodawcy, z tym dniem przeniósł On centrum swoich interesów życiowych z Niemiec do Polski. Od dnia 24 lutego 2018 r. przeprowadził się do Polski, gdzie zamieszkał ze swoją współmałżonką i córką oraz rozpoczął wykonywanie pracy w Polsce.

Spółka prawa niemieckiego, w której Wnioskodawca jest zatrudniony ma siedzibę w Niemczech, w miejscowości X.

Zmiana miejsca pracy Wnioskodawcy z Niemiec na Polskę nastąpiła konkretnie z dniem 24 lutego 2018 r. Wnioskodawca wykonuje pracę na stanowisku pracownika ds. xx.

W okresie, którego dotyczy złożony wniosek, tj. od dnia 24 lutego 2018 r., Wnioskodawca wykonywał incydentalnie pracę na terytorium Niemiec.

Konkretnie w okresie od dnia 24 lutego 2018 r., wykonywał pracę na terytorium Niemiec w następującym wymiarze:

• miesiąc luty: 1 dzień;

• miesiąc marzec: 0 dni;

• miesiąc kwiecień: 3 dni;

• miesiąc maj: 1 dzień;

• miesiąc czerwiec: 4 dni;

• miesiąc lipiec: 4 dni;

• miesiąc sierpień: 3 dni.

We wskazanym wyżej okresie Wnioskodawca wykonywał więc pracę na terytorium Niemiec średnio 2,3 dnia w miesiącu. Wnioskodawca nie posiada dokładnej wiedzy w zakresie planowanych wyjazdów służbowych do Niemiec. Wyjazdy te uzależnione są od zapotrzebowania i poleceń Jego pracodawcy, których z góry nie da się przewidzieć. Wnioskodawca przypuszcza, że wyjazdy te będą kształtować się w przyszłych okresach, w podobny sposób. Oznacza to również, że mogą być miesiące, w których w ogóle nie odbędzie podróży służbowej do Niemiec, a mogą być takie, w których spędzi tam 4 dni w związku z wykonywaniem zadania służbowego.

Z uwagi na zestawienie przedstawione powyżej Wnioskodawca uzupełnia wcześniej przedstawiony stan faktyczny poprzez wskazanie, że będzie wykonywał pracę na terytorium Niemiec w związku z podróżami służbowymi nie przez średnio 1-2 dni w miesiącu, ale średnio przez 0-4 dni w miesiącu, tj. z reguły mogą wystąpić miesiące, w których będzie wykonywał pracę 0, 1, 2, 3 lub 4 dni w miesiącu. Dokładna liczba tych dni zależy od zapotrzebowania pracodawcy.

Wnioskodawca jest zatrudniony przez niemiecką spółkę, ale Jego umowa o pracę podlega obecnie prawu polskiemu. Oznacza to, że wyjazdy do Niemiec mają charakter podróży służbowych rozliczanych stosownie do przepisów prawa polskiego. Podróże te odbywają się incydentalnie na polecenie pracodawcy i w celu wykonania zadania służbowego. Z punktu widzenia obowiązujących przepisów prawa pracy nie ma znaczenia fakt, że pracodawcą Wnioskodawcy jest spółka niemiecka. Wnioskodawca ma bowiem prawa i obowiązki pracownika ustalone na zasadach polskiego Kodeksu Pracy.

W okresie, którego dotyczy wniosek Wnioskodawca przebywał i będzie przebywał na terytorium Niemiec przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. Innymi słowy, okres pobytu Wnioskodawcy na terytorium Niemiec nie przekroczył obecnie i nie przekroczy łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Zaliczka na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzenia Wnioskodawcy za pracę wykonywaną po dniu 24 lutego 2018 r. zostanie odprowadzona w Polsce. Oznacza to, że otrzymywane od tego dnia wynagrodzenie zostanie opodatkowane zgodnie z polskimi przepisami podatkowymi.

Wnioskodawca wyjaśnia, iż poddanie umowy o pracę prawu polskiemu oznacza zmianę prawa właściwego dla umowy z prawa niemieckiego na prawo polskie. Zmiana ta mogła nastąpić jedynie z datą bieżącą i nastąpiła z dniem 1 sierpnia 2018 r. Oznacza to, że od dnia 1 sierpnia 2018 r. jest traktowany jako pracownik, do którego mają zastosowanie wszystkie przepisy polskiego prawa pracy. W okresie wcześniejszym miały zastosowanie jeszcze przepisy niemieckiego prawa pracy, które zgodnie z obowiązującym prawem nie były mniej korzystne niż przepisy polskie (z uwagi na wykonywanie od dnia 24 lutego 2018 r. pracy w Polsce). Wnioskodawca wyjaśnia przy tym, że zmiana prawa właściwego dla stosunku pracy z dniem 1 sierpnia 2018 r. ma znaczenie jedynie w zakresie prawa pracy, nie prawa podatkowego. W umowie o pracę wprost zastrzeżono, że zmiana miejsca pracy Wnioskodawcy z Niemiec na Polskę, obowiązuje Go od dnia 24 lutego 2018 r., gdyż z tym dniem zmienił swoje miejsce zamieszkania oraz przeniósł centrum swoich interesów życiowych z Niemiec do Polski. W zawartej umowie o pracę znajduje się więc zapis, że miejsce wykonywania pracy obowiązuje od dnia faktycznej zmiany miejsca wykonywania pracy, tj. od dnia 24 lutego 2018 r. Jako to miejsce wskazano następujące województwa: …. W umowie o pracę zastrzeżono ponadto, iż zarówno Wnioskodawca jak i Jego pracodawca przewidują, że praca i pobyt Wnioskodawcy w Polsce, będą od dnia 24 lutego 2018 r. czasowo nieograniczone.

W okresie obejmującym złożony wniosek, wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy dokonuje pracodawca, tj. spółka prawa niemieckiego z siedzibą w Niemczech. Spółka ta nie ma siedziby, zakładu lub stałej placówki w Polsce. Wnioskodawca wyjaśnia przy tym ponownie, iż stosunek pracy Wnioskodawcy podlega prawu polskiemu. W związku z tym, również i pracodawca Wnioskodawcy ma prawa i obowiązki pracodawcy określone w polskim Kodeksie Pracy, w tym więc i w zakresie zasad i terminów wypłaty wynagrodzenia. Posiadanie siedziby w Niemczech nie zmienia w żadnym stopniu zasad polskiego prawa pracy.

Pracodawca Wnioskodawcy nie posiada w Polsce przedstawicielstwa, tj. prawnie niesamodzielnej, podporządkowanej w całym zakresie swojej działalności jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie w zakresie reklamy i promocji w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy zagranicznego.

W okresie obejmującym złożony wniosek Wnioskodawca nie uzyskiwał dodatkowo przychodów z działalności gospodarczej i nie przewiduje ich uzyskiwania.

W okresie obejmującym złożony wniosek, otrzymywał i będzie otrzymywał przychody opodatkowane według skali podatkowej, tj. przychody ze stosunku pracy (wynagrodzenie za pracę). Wynagrodzenie za pracę jest i będzie otrzymywane w Polsce. Wnioskodawca nie otrzymywał w przedmiotowym okresie i nie przewiduje otrzymywania przychodów z innych źródeł w Polsce, opodatkowanych według skali podatkowej.

W okresie obejmującym złożony wniosek nie otrzymał innych zagranicznych przychodów opodatkowanych według skali podatkowej i nie przewiduje ich otrzymywania. Jedynym źródłem przychodów Wnioskodawcy jest wynagrodzenie za pracę otrzymywane w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na tle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?
2. Od kiedy Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?
3. Czy Wnioskodawca ma obowiązek wykazać w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana rezydencji podatkowej, jedynie przychody z tytułu wynagrodzenia za pracę uzyskane po dniu zmiany rezydencji podatkowej?
4. Czy Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym w odniesieniu do pytania nr 1), w świetle przedstawionego stanu faktycznego podlega On nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 1991 r., nr 80, poz. 350, z późn. zm., dalej jako „ustawa PIT”) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub;
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Spełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że daną osobę fizyczną traktuje się jako osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie jednak z art. 4a ustawy PIT przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Stosownie do art. 4 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec określenie (UPO PL-DE) „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Jeżeli, stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 ww. Umowy, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Powyższe oznacza, że ustalenie rezydencji podatkowej Wnioskodawcy na tle przedstawionego stanu faktycznego wymaga w pierwszej kolejności ustalenia Jego miejsca zamieszkania w rozumieniu art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. W tym celu należy odwołać się do właściwych przepisów krajowych.

Zgodnie z wnioskami niemieckiego doradcy podatkowego, jako miejsce zamieszkania w przedstawionym stanie faktycznym określonym zgodnie z niemieckimi przepisami, mogą być po dniu 24 lutego 2018 r., zarówno Polska jak i Niemcy. Z punktu widzenia polskich przepisów miejscem zamieszkania Wnioskodawcy będzie w Jego ocenie Polska. Wnioskodawca przeniósł centrum swoich interesów osobistych i gospodarczych z Niemiec do Polski. W Polsce ożenił się i ma obecnie w Polsce dziecko. Ponadto, w kraju tym będzie przebywać więcej czasu, co pozwoli Mu na pielęgnowanie kontaktów z pozostałymi członkami rodziny, utrzymywanie i nawiązywanie nowych relacji towarzyskich, jak również uprawianie hobby. W związku z tym, w kraju tym ulokuje centrum swoich interesów osobistych. Wnioskodawca wykonuje ponadto pracę na terytorium Polski i będzie ją w tym kraju, w przeważającej części wykonywał. W Polsce otworzył już rachunek bankowy. Ma On tu więc również centrum interesów gospodarczych. Niezależnie od powyższego pobyt Wnioskodawcy w Polsce przekroczy 183 dni w roku podatkowym.

W sytuacji, gdy dana osoba ma miejsce zamieszkania w obu państwach będących stroną Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, jej status podatkowy należy rozstrzygnąć w oparciu o stałe miejsce zamieszkania. Za stałe miejsce zamieszkania należy uznać miejsce, które dana osoba posiada i utrzymuje w okolicznościach wskazujących, że dane miejsce jest miejscem stałym, nie zaś czasowym. Podkreśla się jednak przy tym, że tytuł prawny (np. własność, najem, użyczenie), na podstawie którego dana osoba utrzymuje stałe miejsce zamieszkania nie ma przesądzającego charakteru (Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami pod red. Jamroży M., Cloer A , 2007).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie posiadał stałe miejsce zamieszkania zarówno w Niemczech, gdzie jest właścicielem mieszkania, jak również w Polsce, gdzie mieszka z współmałżonką z zamiarem stałego pobytu.

Wobec powyższego określenie rezydencji podatkowej Wnioskodawcy powinno nastąpić w oparciu o przesądzenie, z którym krajem (Polską lub Niemcami) Wnioskodawca będzie miał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych). W tym miejscu pod uwagę należy wziąć zarówno aktywność zawodową danej osoby, jak i powiązania rodzinne, działalność społeczną, kulturalną lub towarzyskie powiązania. W ocenie Wnioskodawcy – w wyniku przeniesienia swojej aktywności zawodowej do Polski oraz zawarcia małżeństwa i zamieszkania w tym kraju wraz z współmałżonką i córką – posiada On z tym krajem ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. W tym kraju wykonuje On bowiem w przeważającej mierze swoją pracę oraz będzie w nim przebywał z zamiarem stałego pobytu. W Polsce otworzył już konto bankowe. Co prawda, okoliczności stanu faktycznego wskazują na to, że pewne elementy ośrodka interesów życiowych będą nadal ulokowane w Niemczech W ocenie Wnioskodawcy, wynika to głównie przede wszystkim z faktu, iż do tej pory przebywał w przeważającej mierze w Niemczech, co pozwoliło Mu na utrzymywanie regularnych kontaktów z rodziną, wykonywanie tam pracy zarobkowej i w związku z tym otworzenie niemieckiego konta bankowego, jak również stworzenie sieci kontaktów osobistych i zawodowych. Z uwagi na to, że Wnioskodawca przeniósł już swoje miejsce zwyczajowego pobytu z Niemiec do Polski, jest On zdania, że to właśnie z Polską będzie wykazywał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, a Jego działalność osobista i gospodarcza w tym kraju, może ulegać powiększeniu.

Jeżeli jednak stwierdzone zostanie, że w świetle przedstawionego stanu faktycznego nie można ustalić, w którym państwie (Polsce czy w Niemczech) Wnioskodawca ma ośrodek interesów życiowych, to uznać należy, że ma On miejsce zamieszkania w tym państwie, w którym zwykle przebywa. Kryterium to ma charakter zobiektywizowany, co oznacza, że decydujące znaczenie ma faktyczne zachowanie się danej osoby, czyli przebywanie w tym, a nie w innym miejscu (Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami pod red. Jamroży M„ Cloer A.,2007).

Fakt, że Wnioskodawca będzie przebywał w Polsce zdecydowanie więcej czasu niż w Niemczech, przesądza o tym, że Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W przedmiotowej sprawie nie bada się więc dalszych przesłanek z art. 4 ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, co oznacza przede wszystkim, że obywatelstwo Wnioskodawcy nie ma w tym przypadku znaczenia.

Sytuacja zmiany rezydencji podatkowej w trakcie roku podatkowego była już przedmiotem indywidualnych interpretacji m.in.: interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z dnia 4 lipca 2012 r. (IPPB4/415-286/12-4/SP), z dnia 24 czerwca 2013 r. (IPPB4/415-308/13-2/JK2), z dnia 19 maja 2016 r. (IPPB4/4511-433/16-2/JK2), z dnia 23 lutego 2017 r. (1462-IPPB4.4511.1399.2016.1JK3). W przedstawionych w nich stanach faktycznych organy skarbowe potwierdziły możliwość zmiany rezydencji podatkowej w trakcie roku podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym w odniesieniu do pytania nr 2), podlega On w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dnia faktycznego przeniesienia Jego ośrodka interesów życiowych (centrum interesów osobistych i gospodarczych) i miejsca zwykłego pobytu z Niemiec do Polski, czyli od dnia 24 lutego 2018 r.

Wnioskodawca uważa, że przed zawarciem małżeństwa, urodzeniem się dziecka i przyjazdem do Polski w związku z wykonywaniem pracy, nie spełnił żadnego z warunków określonych w art. 3 ust. 1a ustawy PIT.

Świadczą o tym w szczególności następujące fakty:

1. Jego pobyt w Polsce był sporadyczny, z pewnością zaś nie przekraczał 183 dni w roku podatkowym;
2. w Niemczech znajdował się do tej pory ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy (życie osobiste i towarzyskie, wykonywanie pracy zawodowej, mieszkanie); przed dniem 24 lutego 2018 r. nie miał w Polsce małżonki ani dziecka oraz nie wykonywał w Polsce regularnie pracy.

Jednakże nawet w przypadku uznania, że Wnioskodawca posiadał przed dniem 24 lutego 2018 r. na terytorium Polski również niektóre z elementów swojego centrum interesów osobistych lub gospodarczych, a więc i miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy PIT, Wnioskodawca nie był objęty w Polsce nieograniczonym obowiązkiem podatkowym. W takim przypadku stwierdzić należy bowiem, że Wnioskodawca posiadał, w świetle art. 4 ust. 1 i 2a Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, miejsce zamieszkania zarówno w Niemczech jak i w Polsce. Jeżeli natomiast, stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status powinien być określony w pierwszej kolejności według stałego miejsca zamieszkania. W tym przypadku Wnioskodawca nie posiadał jeszcze w Polsce przed dniem 24 lutego 2018 r. stałego miejsca zamieszkania. Ponadto, Wnioskodawca upatrywał dotychczas swój ośrodek interesów życiowych w Niemczech, tam bowiem ulokował większość elementów swojego życia osobistego i gospodarczego. W Polsce nie miał On wówczas żony i dziecka. Jednakże, nawet w przypadku uznania, że nie można ustalić, w którym Państwie Wnioskodawca miał przed 24 lutego 2018 r. ośrodek interesów życiowych, stwierdzić należy, że przesądzające znaczenie ma w następnej kolejności miejsce zwykłego pobytu. Wnioskodawca w Niemczech regularnie pracował, co pozwalało Mu jedynie na sporadyczne wyjazdy do innych krajów. W związku z powyższym w Polsce posiadał do dnia 24 lutego 2018 r. ograniczony obowiązek podatkowy.

Z momentem zawarcia małżeństwa, urodzenia się dziecka i rozpoczęcia pracy w Polsce, Wnioskodawca posiada w tym kraju miejsce stałego zamieszkania. Mieszka On bowiem ze swoją współmałżonką z zamiarem stałego pobytu. Co więcej, z uwagi na zawarcie małżeństwa i decyzję o stałym od tej pory pobycie w Polsce, przeniósł On z tym momentem do tego kraju swój ośrodek interesów życiowych. Wnioskodawca będzie utrzymywać w Polsce regularne kontakty z rodziną i znajomymi, mieszkać z współmałżonką i córką. W tym kraju będzie On uprawiać hobby, tworzyć nowe sieci kontaktów. Wnioskodawca otworzył już w Polsce konto bankowe. Ponadto będzie wykonywać pracę zarobkową od tej pory – i w związku z tym osiągać dochody – w przeważającej mierze na terytorium Polski. W ocenie Wnioskodawcy, na gruncie art. 4 ust. 1 i ust. 2 lit. a) ww. Umowy, przesądzające w ustaleniu momentu zmiany rezydencji podatkowej, będzie więc przeniesienie ośrodka interesów życiowych z Niemiec do Polski. Tym momentem będzie przeniesienie się na stałe z Niemiec do Polski, w związku z ulokowaniem w tym drugim kraju, większości elementów ośrodka interesów osobistych i gospodarczych, co nastąpiło z dniem 24 lutego 2018 r.

W przypadku jednak uznania, że okoliczności stanu faktycznego wskazują na utrzymywanie pewnych elementów ośrodka interesów życiowych nadal w Niemczech, Wnioskodawca wskazuje, iż moment zmiany rezydencji podatkowej powinien być wyznaczony zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) ww. Umowy. W tym przypadku, będzie to również ten sam moment (24 lutego 2018 r.). Z tym momentem Wnioskodawca przeniósł bowiem miejsce swojego zwykłego pobytu z Niemiec do Polski.

Potwierdzenie powyższego toku rozumowania znaleźć można m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z dnia 17 września 2009 r. (IPPB4/415-398/09-6/JK2), z dnia 4 lipca 2012 r. (IPPB4/415-286/12-4/SP), z dnia 19 maja 2016 r. (IPPB4/4511-433/16-2/JK2), z dnia 23 lutego 2017 r. (1462-IPPB4.4511.1399.2016.1JK3).

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym w odniesieniu do pytania nr 3), będzie On miał obowiązek wykazać w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana rezydencji podatkowej (rok 2018), jedynie przychody z wynagrodzenia za pracę uzyskane od dnia zmiany rezydencji podatkowej z niemieckiej na polską, czyli od dnia 24 lutego 2018 r.

Z art. 3 ust. 2a ustawy PIT wynika, że osoby podlegające w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu są opodatkowane jedynie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2b ustawy PIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, mających ograniczony obowiązek podatkowy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym przez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonymi do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50 % wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osoba prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 4a ustawy PIT przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca nie osiągał do dnia 24 lutego 2018 r. żadnych dochodów (przychodów) wymienionych w ustawie, bądź innych podlegających opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawca uzyskiwał jedynie przychody z wynagrodzenia za pracę, świadczoną w przeważającej mierze na terytorium Niemiec. Ewentualne incydentalne wyjazdy w ramach podróży służbowych do innych krajów, w tym do Polski, nie powodowały natomiast powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce, z uwagi na łączne spełnienie przesłanek z art. 15 ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. W związku z powyższym, wynagrodzenie Wnioskodawcy podlegało do tej pory opodatkowaniu wyłącznie niemieckim podatkiem dochodowym. W zeznaniu podatkowym składanym w Polsce za rok podatkowy, w którym doszło do objęcia Wnioskodawcy nieograniczonym obowiązkiem podatkowym na terytorium Polski (2018 r.), Wnioskodawca nie będzie mieć obowiązku wykazania dochodów (przychodów) uzyskanych przed dniem zmiany rezydencji podatkowej z niemieckiej na polską, tj. przed 24 lutego 2018 r. Dochody (przychody) te, podlegają opodatkowaniu jedynie w Niemczech i są zwolnione z opodatkowania w Polsce.

Potwierdzenie powyższego toku rozumowania znaleźć można m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z dnia 17 września 2009 r. (IPPB4/415-398/09-6/JK2), z dnia 4 lipca 2012 r. (IPPB4/415-286/12-4/SP), z dnia 19 maja 2016 r. (IPPB4/4511-433/16-2/JK2).

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym w odniesieniu do pytania nr 4), jest On płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z uwagi na to, że funkcji tej nie może przejąć spółka nieposiadająca siedziby na terytorium Polski.

Status płatnika podatku wyznacza art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r., Nr 137, poz. 926, z późn. zm.), według którego płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Stosownie do art. 31 ustawy PIT osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do przepisu art. 38 ust. 1 ustawy PIT, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35 przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy PIT, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy – są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Stosownie natomiast do art. 44 ust. 3a ustawy PIT, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Dochody wypłacane z zagranicy to dochody wypłacane przez przedsiębiorstwa lub instytucje zagraniczne podatnikom posiadającym w Polsce nieograniczony lub ograniczony obowiązek podatkowy. Pod pojęciem tych dochodów rozumie się więc dochody osiągane m.in. od osób prawnych mających siedzibę za granicą, niezależnie od miejsca ich wypłaty (Podatek dochodowy od osób fizycznych, Komentarz do art. 44, red. Marciniuk J., 2017). W świetle przywołanych przepisów należy rozumieć, że osoba prawna z siedzibą poza granicami Polski nie jest zobowiązana do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów ze stosunku pracy i jemu podobnych, niezależnie od miejsca wypłaty wynagrodzenia. Podmiot z siedzibą za granicą nie jest więc pracodawcą w rozumieniu art. 31 i 38 ust. 1 ustawy PIT, nie jest w związku z powyższym również i płatnikiem, o którym mowa w tych przepisach, który jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy. Przeciwna interpretacja prowadzi do wniosku, że norma wyrażona w art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy PIT, byłaby przepisem martwym.

Powyższy pogląd został również odzwierciedlony w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 15 września 2006 r. (1471 /DPF/415/76/06/PP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów uzyskanych od dnia 24 lutego 2018 r. – jest prawidłowe,

• obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnych charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. Umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 2 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, że złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy stanu faktycznego, tj. okresu od dnia 24 lutego 2018 r. w roku podatkowym 2018. Wnioskodawca z dniem 24 lutego 2018 r. przeniósł centrum swoich interesów życiowych z Niemiec do Polski. Wnioskodawca posiada niemieckie obywatelstwo. Od dnia 24 lutego 2018 r. przeprowadził się do Polski, gdzie zamieszkał ze swoją współmałżonką i córką oraz rozpoczął wykonywanie pracy w Polsce. Zmiana miejsca pracy z Niemiec na Polskę, nastąpiła z dniem 24 lutego 2018 r. Wnioskodawca wykonuje pracę na stanowisku pracownika ds. xx. W okresie, którego dotyczy złożony wniosek, tj. od dnia 24 lutego 2018 r., Wnioskodawca wykonywał incydentalnie pracę na terytorium Niemiec. Ponadto, Wnioskodawca wyprowadził się z przeważającą częścią majątku osobistego z Niemiec do Polski; ma obecnie w Polsce współmałżonkę i córkę oraz innych członków rodziny; część rodziny Wnioskodawcy mieszka w Niemczech (w tym rodzice).

Od dnia 24 lutego 2018 r. będzie przebywał w przeważającej części w Polsce, z pewnością powyżej 183 dni w danym roku podatkowym. Będzie mieszkał w przeważającej części w Polsce, w wynajętym mieszkaniu swojej współmałżonki, bądź też – podczas ewentualnych podróży służbowych na terytorium Polski – u innych członków rodziny lub w hotelach. Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania położonego na terytorium Niemiec. Ma zamiar zatrzymania tego mieszkania i odwiedzania go średnio ok. 1-2 dni w miesiącu. Obecnie nie jest wiadome, czy będzie wynajmował to mieszkanie w przyszłości. Wnioskodawca posiada kontakty ze znajomymi i/lub z przyjaciółmi zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Z uwagi na przeważający pobyt do dnia 24 lutego 2018 r., w Niemczech kontakty te, były tam przez dłuższy czas nawiązywane i pielęgnowane (xx lat). W Polsce nawiązywał i pielęgnował kontakty przez x lata. Nie planuje zrywania kontaktów w Niemczech lub w Polsce. Wnioskodawca posiada konto bankowe w Niemczech, jednak otworzył już konto bankowe w Polsce. Wnioskodawca nie jest członkiem żadnych organizacji/klubów społecznych, kulturowych bądź politycznych.

Wnioskodawca jest zatrudniony przez niemiecką spółkę, ale Jego umowa o pracę podlega od dnia 1 sierpnia 2018 r. prawu polskiemu, tzn. ma prawa i obowiązki pracownika ustalono na zasadach polskiego Kodeksu Pracy. Spółka prawa niemieckiego, w której Wnioskodawca jest zatrudniony ma siedzibę w Niemczech.

Spółka ta nie ma siedziby, zakładu lub stałej placówki w Polsce oraz nie posiada w Polsce przedstawicielstwa. W okresie, którego dotyczy złożony wniosek, tj. od dnia 24 lutego 2018 r., Wnioskodawca wykonywał incydentalnie pracę na terytorium Niemiec, średnio pracę na terytorium Niemiec wykonywał przez 2-3 dni w miesiącu. Wnioskodawca nie posiada dokładnej wiedzy w zakresie planowanych wyjazdów służbowych do Niemiec. Wyjazdy te uzależnione są od zapotrzebowania i poleceń Jego pracodawcy, których z góry nie da się przewidzieć. Przypuszcza, że wyjazdy te będą kształtować się w przyszłych okresach, w podobny sposób. Zaliczka na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzenia Wnioskodawcy za pracę wykonywaną po dniu 24 lutego 2018 r. zostanie odprowadzona w Polsce. Oznacza to, że otrzymywane od tego dnia wynagrodzenie zostanie opodatkowane zgodnie z polskimi przepisami podatkowymi. Poddanie umowy o pracę prawu polskiemu oznacza zmianę prawa właściwego dla umowy z prawa niemieckiego na prawo polskie. Zmiana ta nastąpiła z dniem 1 sierpnia 2018 r. Oznacza to, że Wnioskodawca jest traktowany jako pracownik, do którego mają zastosowanie wszystkie przepisy polskiego prawa pracy. W umowie o pracę wprost zastrzeżono, że zmiana miejsca pracy z Niemiec na Polskę, obowiązuje Go od dnia 24 lutego 2018 r., gdyż z tym dniem zmienił swoje miejsce zamieszkania oraz przeniósł centrum swoich interesów życiowych z Niemiec do Polski. W zawartej umowie o pracę znajduje się więc zapis, że miejsce wykonywania pracy obowiązuje od dnia faktycznej zmiany miejsca wykonywania pracy, tj. od dnia 24 lutego 2018 r., jako to miejsce wskazano województwa: …. W umowie o pracę zastrzeżono, że zarówno Wnioskodawca jak i Jego pracodawca przewidują, że praca i pobyt Wnioskodawcy w Polsce, będą od dnia 24 lutego 2018 r. czasowo nieograniczone.

W okresie obejmującym złożony wniosek, tj. od dnia 24 lutego 2018 r., wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy dokonuje pracodawca, tj. spółka prawa niemieckiego z siedzibą w Niemczech.

W okresie obejmującym złożony wniosek, tj. od dnia 24 lutego 2018 r., Wnioskodawca otrzymywał i będzie otrzymywał przychody opodatkowane według skali podatkowej, tj. przychody ze stosunku pracy (wynagrodzenie za pracę). Wynagrodzenie za pracę jest i będzie otrzymywane w Polsce. Wnioskodawca nie otrzymywał w przedmiotowym okresie i nie przewiduje otrzymywania przychodów z innych źródeł w Polsce opodatkowanych według skali podatkowej. W okresie obejmującym złożony wniosek nie otrzymał również innych zagranicznych przychodów opodatkowanych według skali podatkowej i nie przewiduje ich otrzymywania. Jedynym źródłem przychodów jest wynagrodzenie za pracę otrzymywane w Polsce.

W okresie, którego dotyczy złożony wniosek Wnioskodawca przebywał i będzie przebywał na terytorium Niemiec przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. Innymi słowy, okres pobytu Wnioskodawcy na terytorium Niemiec nie przekroczył obecnie i nie przekroczy łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Z treści wniosku wynika, że w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek, czyli od dnia 24 lutego 2018 r. Wnioskodawca mieszka w Polsce w mieszkaniu wynajętym przez małżonkę. Natomiast, w Niemczech mieszka średnio przez ok. 1-2 dni w miesiącu w mieszkaniu stanowiącym Jego własność. Miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych od dnia 24 lutego 2018 r., należy więc ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, dokonując analizy powiązań osobistych, społecznych i gospodarczych Wnioskodawcy.

Mając zatem na uwadze, że Wnioskodawca w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek posiada stałe miejsce zamieszkania w Polsce oraz ma w Polsce ośrodek interesów życiowych, miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Umowy, jest Polska. Oznacza to, że w Polsce w okresie od dnia 24 lutego roku podatkowego 2018, Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W konsekwencji, w świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z uwzględnieniem reguł kolizyjnych zawartych w art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec stwierdzić należy, że Wnioskodawca we wskazanym we wniosku okresie stanu faktycznego tj. od dnia 24 lutego 2018 r., ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Tym samym, od dnia 24 lutego 2018 r. Wnioskodawca podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, czyli ma nieograniczony obowiązek podatkowy w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 4a ww. ustawy i art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Umowy.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2b ustawy PIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, mających ograniczony obowiązek podatkowy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym przez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonymi do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50 % wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osoba prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę przez spółkę prawa niemieckiego, która ma siedzibę w Niemczech. Spółka ta nie ma siedziby, zakładu lub stałej placówki w Polsce oraz nie posiada w Polsce przedstawicielstwa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W rozpatrywanym przypadku decydujące znaczenie ma fakt, że od dnia 24 lutego 2018 r. praca jest przez Wnioskodawcę wykonywana w Polsce.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

W myśl art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Ustawa o podatku dochodowym nie definiuje pojęcia „zakładu pracy”. Natomiast definicja pracodawcy zawarta jest w art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.). Zgodnie z nią pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

Do uzyskania statusu pracodawcy wystarczy więc, że jednostka organizacyjna zatrudni chociaż jednego pracownika i stanie się stroną stosunku pracy, uprawnioną do nabywania praw i zobowiązań z zakresu prawa pracy.

Z uwagi na fakt, że zatrudniająca Wnioskodawcę spółka ma siedzibę w Niemczech i jednocześnie nie prowadzi na terytorium Polski zakładu, na spółkę tę nie mogą być nałożone obowiązki określone w polskich przepisach podatkowych. Tym samym, nie jest ona płatnikiem od wypłaconych Wnioskodawcy wynagrodzeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca od dnia 24 lutego 2018 r. jest zatrudniony przez podmiot zagraniczny i otrzymuje wynagrodzenie ze stosunku pracy z zagranicy. Fakt, że Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania na terytorium Polski i wykonuje jednocześnie pracę na terytorium kraju oznacza, że dochód z tytułu umowy o pracę na rzecz ww. spółki podlega opodatkowaniu w Polsce. Jednak dochód ten jest dochodem z zagranicy uzyskiwanym bez pośrednictwa płatnika, bowiem jak wykazano wyżej, zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmuje płatników – pracodawców, którzy nie mają na terytorium Polski siedziby bądź zakładu w rozumieniu odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

W myśl art. 44 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień & 8722; w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca nie jest pracodawcą i nie pełni funkcji (obowiązków), płatnika w rozumieniu art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa. Wnioskodawca jest bowiem zatrudniony na podstawie umowy o pracę przez spółkę prawa niemieckiego, która nie ma siedziby, zakładu lub stałej placówki w Polsce. Wnioskodawca stosownie do art. 7 ustawy Ordynacja podatkowa jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, który podlega od dnia 24 lutego 2018 r. nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz uzyskuje przychód z wynagrodzenia za pracę zawartą ze spółka prawa niemieckiego, czyli przychód ze stosunku pracy z zagranicy. Tym samym, na podstawie art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, Wnioskodawca jest obowiązany bez wezwania wpłacać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny powołane przepisy prawa należy uznać, że Wnioskodawca od dnia 24 lutego 2018 r. ma stałe miejsce zamieszkania i ośrodek interesów życiowych w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. Tym samym, Wnioskodawca podlega od dnia 24 lutego 2018 r. nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca ma obowiązek w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu poniesionej straty obejmującym okres od dnia 24 lutego 2018 r., wykazać uzyskane od tego dnia przychody opodatkowane według skali podatkowej, czyli jak wskazał we wniosku jest to jedynie przychód uzyskany z tytułu wynagrodzenia za pracę uzyskany od dnia 24 lutego 2018 r.

We wskazanym wyżej zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Wnioskodawca będąc podatnikiem jest zobowiązany z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy z zagranicy, samodzielnie (tj. bez pośrednictwa płatnika) obliczyć i odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do treści art. 44 ust. 1a pkt 1 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca w składanym zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu poniesionej straty obejmującym okres od dnia 24 lutego 2018 r., jest obowiązany wykazać należne za poszczególne miesiące roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, na podstawie art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy należało w części uznać za nieprawidłowe, ponieważ Wnioskodawca nie ma statusu płatnika, jest bowiem podatnikiem zobowiązanym do zapłaty zaliczek ze stosunku pracy z zagranicy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/